Yolun Kalbinde Bir Güneş

Bir yol var içimde,
Uzun, ince, bazen sessiz…
Kendime doğru gidiyorum belki,
Belki senden uzağa
Hangisi umut, hangisi alışkanlık,
bilmiyorum artık.

Güneş, yüzüme dokunuyor usulca,
“Geç kaldın” diyor,
ama sesi yumuşak,
bir sevgilinin küskünlüğü gibi.

Yollarda hep kalbim kayıyor biraz,
Bir çiçeğin sapı gibi eğiliyorum hayata,
Sonra yeniden dikiliyorum,
Bir yıldız düşüyor aklıma,
Ona isim veriyorum: Dayan.

Yolların sesi var;
Tekerleklerde değil,
İnsanın içinde dönen bir sessizlik o.
Bir an geliyor,
ne ileri gidebiliyorsun
ne geri dönebiliyorsun.

Ama bir ışık hep kalıyor orada,
bir ten kokusu kadar tanıdık,
bir çocuk gülüşü kadar uzak.

Belki güneşin suya vurduğu o an,
belki bir yıldızın gecede durduğu yer
Bilmiyorum.
Ama inanıyorum:
Bir yerlerde umut hâlâ yürüyordur,
Benden önce,
Benden sonra,
Yolun kalbinde…