Yolun Açık Olsun Şiiri - Mine Polat

Karanlık çökünce odama sensizken,
Hüznüm boğar beni sessizken,

Kederlenirim bedenim hissizken,
Yarama tuz basan sebep senken,

Gidişine neden yokken,
Yaralandım boydan boya seninleyken…

Sana kolay gelenler ne de acıttı bu yüreğimi,
Sil baştan deme cesareti var sende oysaki,

Ben kendimden kopmuşken sen bana kendini,
Tekrardan sunuyorsun hiçbir şey olmamış gibi…

Silelim geçmişi diyorsun çizelim baştan geleceği,
Kabul edeceğimi düşündün demek ki.

Ah geçen zamanın, acı tatlı süren aşkımın sahibi!
Sen inanırsın ama bu yürek kaldırmaz bundan sonrakini,

Bilirsin yüreğim sana adanmış, bedenim yeminli,
Sense sevgime daima şüpheli,

Yüreğin asırlardır kibirli,
Ama açmıştım ben sana içimi,

Bilemedin ne yazık ki değerimi,
Sevmez artık kimse seni benim gibi…

Severken gitmek mi seni sonsuz haklara sunan?
Sessiz ve vedasız giden senken, suçlu bensem, gelişin nedendir?

Kör olup göremez oldu bu gözlerim bedeninin uzağında.
Yaşamanın ne anlamı vardı, gözüme gözükmediğin, sesini duyamadığım ve seni yaşayamadığım sırada.
Dilinimi yuttun, susma…

Seni haklı kılan benim acı çekmemse, seni suçsuz yapmayan sebeplerin varsa, ey geçmiş sevgili; yolun açık öyleyse.
Bir kere yandı parmağım benim, yaklaşmam bir daha ateşe…

MİNE POLAT