Yoluma çıkma Şiiri - Kenan Faik

Yoluma çıkma
Akıtıp güzün simsiyah kirlerini sokaklara
Kıskanç bir nefes alıp verişin üşümelerine buharlaşır hep
Bedenime yuvalanmış zail sonbaharlar…
Sanki bir şey fısıldar
Sanki bir şey ima eder
Yanı başından geçtiğim tüm o sessiz mezarlıklar…

Yoluma çıkma
Gözlerim kamaşmış bir faniliğin can yakıcı isyanlarında
Nevri dönmüş bir kuşluk vaktine yol almaktayım…
Koynumda infilakları beklemekte
Genzimi yakan cehennemi yanışların…
Sabahı nedametlerin otağıdır oysa şuurluların
Ve şuurum nakıs, harabe
Yine de kesmez ümidini benden melekler
Lakin ben bir çiğ tanesinin ağlayışlarındayım…

Oldun mu hiç şahit?
Tan vakitlerinin ağlayışlarına…
Sığırcık kuşlarının raks edip göklerde gün batımlarında
Gecelere hasretlerini saklayışlarına
Oldun mu hiç
Sen de şahit…

Sabahları gözlediğin her anda ansızın bitiverir akşam
Ve bir kır çiçeği güzelliğine taşıdığın uykuların
Yanı başına senin
Kabusları misafir ettiğini bilmezken…
Değil mi sanki bir hazan çizgisine belirginleşir
Nihayetinde tenler…
Değil mi?
Sessizce ayrılır gecede kervanlar
Çöl sakinlerini uyandırmadan giderken…

Yoluma çıkma
Bir ömür içinsen
Değer mi sence de sadece bir ömür
Ebediyetlere giderken…