Yolum düştü Şiiri - Mümin Çelebi

Yolum düştü bin dokuz yüz altmış birde
Geldim dünyaya yerim oldu bu alemde
Açtım gözümü haziranın on beşinde
Yaşanacak bir hayat var emanetimde

Biçilmiş bir ömür can verilen bedende
Hayat nasıl yaşanır böyle bir gönülde
Can gelir yaşar gidene kapanır perde
Dünya hiç değişmez durur hep yerinde

Girdim dönüyorum feleğin çemberinde
Hiç bir şeyi bilmem acemi günlerimde
İyi niyet besledim ben tüm ümitlerimde
Vücudum yıpranır paramparça kalbimde

Sanki ben değil dünya benim üzerimde
Hep bilinmez şarkı okunur sözlerimde
Sel gibi akar yaş görünmez gözlerimde
Yorgun beden dünya yükü var üzerinde

Cilt kırışmış lekeler iz bırakmış tende
Bir baltaya sap olamadım bu evrende
Döner dünya herkes devri alem içinde
Geçer zaman çare bulunmaz bu derde

Yaşarım günlerimi dümdüz bir çizgide
Eyledim kaldım dünyanın merkezinde
Yazılan yaşanır şu makúz kaderinde
Mısralar var anlatır derdin dizelerde

Yok olur imkanlar caresizlik te yüzde
Kalır içinde ezilir zamansız bir ukde
Aranan sevgi özlem var tek türkülerde
Kara kalem resmin çizerim tuvalimde

Hep sen varsın seni yaşarım hayalimde
Anlamsız cümle etmez kendini ifade
Abdal gönlüm senin bu yoluna amade
Göçtü gitti kervan bir ben kaldım geride

Mümin Çelebi