Yolum Şiiri - Haydar Öztürk 2

Peşinden koştuğum yaşlılık,
O buruşuk eller,
Üç beş hatıradan ziyade;
Benliğim, parçam imiş.
Kendimde bulabilmek seni,
Ne büyük şükran imiş.
Savruldum durdum.
Durdum da fark edemedim;
Anlam arayıp duran,
Durulup anlayan imiş.
Sözlerini işitmek, idrake engel değilse de,
İşitmeyene kadar tekrar, ederince elzem değil imiş.
Yeterince kulak da versem şimdi,
Söyleyen de duyan imiş.
Eden kendine etmiş.
Yine kendi yoluna gitmiş.
Yaşasam da bir yetmiş yıl,
Yolum başlayamadan bitmiş.
Benim cefakar babam,
Meğer yolum sensiz imiş.