XXXIX
tutarlılığın armağanını her daim geri çekilip dilenen sen değilsin
yüreğin karanlık gezegeni olan çember pistinde koştuğunda keman
ki döner bize çehresini gümüşlenmiş renk tonuyla
ki döndürür bizden çehresini karanlıktaki kavgaya
senin için benim kaosum alazlanan evim kutsadığım
ve nefret ettiğim ya da umursamazca tuttuğum gülümsemenin akıntılarında
ki kuyusunu dökümler dünyayı gezindiğim gözümde
yolculuğa hazır ve kalmaya hazır: tartarak ölümü
elimde ve sevdamdaki hayatta ve inancın dağıyla
önümde tanrıya dikilmiş çobansız bir değnek
giyotin o mavi alacakaranlığın mavi yüreğindeyken
ayrılır bedenim ıssızca kayan bulutlardan
yani zorlarım karanlığı uzun ve rahatlatan bir sarılma
her şeyle ve hiçbir şeyle belirlenmiş olan mutluluğa ulaşsın diye
(1942, “mannen utan väg”)
Erik Lindegren (1910-1968, İsveç)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 8.11.2009 22:53:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
ur “mannen utan väg” XXXIX ej du reträtt som alltid tigger dig sammanhangets gåva när violinen löper sin bana runt hjärtats mörka planet som vänder sitt ansikte till oss av tonen försilvrat som vänder sitt ansikte från oss till kampen i mörkret till dig mitt kaos mitt glödande hem som jag välsignar och hatar eller likgiltigt upptar i leendets strömmar som gjuter sin brunn i mitt öga där jag vandrar på jorden färdig att resa och färdig att stanna: vägande döden i min hand och livet i min kärlek och med trons berg framför mig som en stav utan herde planterat i gud medan giljotinen i den blåa skymningens blåa hjärta skiljer min kropp från de ödsligt glidande molnen så att jag tvingar det mörka till långt och befriande famntag når den lycka som förestavas av allt och ingenting
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!