XXVII
izlersin güneşin manzarasındaki güvercinlerin son yolculuğunu
ve ölümün kulağındaki uçarı dansını mührün
burada bu yalnızlıkta açılır ruhun tavan kapağı
ve batarsın geri çağrılmazlığın keskin harmonisinde
ayazın o gök mavi şehrinde dolanmak için ki orada şimdi
baharın kadını soğukta titrer ve arzular o manyetik dağ doruğunda:
ey nasıl da uçarı fırlatılır entari tırabzanın üstüne
hasadın ölüp giden toynak vuruşlarının o uysal ışığında
nasıl da yayar dünyanın hali lekelerini denizlerin üstüne
ve vicdan artıkları yıkılır saat kulesinin sığınağında
boş şapel mezarlığının kuşları senin içinde nasıl da oksitlenir
nasıl da hüzünle galip gelir soruların cevaplara
rüzgârdaki sözcükler nasıl da seker tretuvarların anılarında
daha katıdır ökçelerden ve kendi kendine ettiğin dualardan
(1942, “mannen utan väg”)
Erik Lindegren (1910-1968, İsveç)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 8.10.2009 22:56:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
ur “mannen utan väg” XXVII du betraktar duvornas sista resa i solens landskap och inseglens lättsinniga dans i dödens öra här i denna ensamhet där själens falluckor öppnas och du sjunker ned i det oåterkalleligas hårda harmoni för att vandra i frostens azurblå stad där vårens kvinna nu darrar i köld och begär på magnetbergets topp: o hur flyktigt klänningen kastas över balustraden i det milda skenet från höstens bortdöende hovslag hur världsläget breder sina fläckar över haven och samvetets rester rasar i tornklockans asyl hur tomma gravkorens fåglar oxideras i ditt inre hur sorgset dina frågor triumferar över svaren hur orden studsar i vinden på trottoarernas minnen hårdare än klackar och dina böner till dig själv
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!