XXIV
ve bilinçaltındaki sevgini ne yaptın diye soruyor kadın
ve doğanın gri gözü kaybediyor kerametini
ve her şey fışkırıyor topraktan ırmağın ve mezarın
sonsuz bir uykuda gözetlediği bu sessizlikte
ve oturmuştuk grileşen ışıkta bedenlerimiz toprak düzeyine
inene dek ve susarak savuşturduk bütün sözcükleri
güvenimizdeki davetsiz misafirler gibi sözcüklerim
toprağa düşünceye ve kadınla gök eğilinceye dek
böylece toprağa da göğe olduğu gibi yakındık güven içinde
artık bilmiyorduk bir gizin olduğunu böylece
ne yukarı ne de aşağı doğru çünkü yön bulunmazdı
ve düşlerde bildiğim gibi her şey aynı yakınlıktaydı
ta ki başımı bulutların üstüne dayayıp durana dek
ve beni bu cüretkâr duruşumda gördüğü için ağladı kadın
(1942, “mannen utan väg”)
Erik Lindegren (1910-1968, İsveç)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 30.9.2009 06:24:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
ur “mannen utan väg” XXIV och hon frågar vad har du gjort av din omedvetna kärlek och naturens gråa öga mister sin undran och alla ting springar upp från marken i denna stillhet där floden och graven vakar i evig sömn och vi satt i det grånande ljuset tills våra kroppar blev låga som jorden och tysta avvärjde vi alla ord som inkräktare i vår tillit ända tills mitt ord föll till marken och hon och himlen böjde sig ned så att vi var lika nära jorden som himlen i tillit så att vi inte längre visste var hemligheten fanns om uppåt eller nedåt ty det fanns ingen riktning och allt var lika nära som jag vetat i drömmen ända tills jag ställde mig upp med mitt huvud över molnen och hon grät över att se mig i detta trots
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!