XXIII
sızlanır sıkışık yürek fakat güneş yanığıyla ışıtır
aşkın bıçakla yarılmış profilindeki yara izlerini
ve bu yüzden düşer huş ağacının sarı madalyonu
öyle usulca taş dudakların bu derinliğinde
ve taşların dili eritmez komünyon ekmeğini
yaz dağlarının kabaran damarları anısına
fakat çatlayan örümcek ağının tıkırtısı
irkiltti unutuşun kuşunu demir kanatlara
ve tırmaladılar göğün berrak mavi yosununu
ve sıkılmış o muazzam yumruğa sıçramış kırmızıyı
ses tıslayana ve dağların tepeleri kırılana dek
güneş daha çok oyalanmadan önce
bir güz köpüğüne serinletmek kanı
çekiçlemek yara izlerini ışığın bir sarkaç vuruşuna
(1942, “mannen utan väg”)
Erik Lindegren (1910-1968, İsveç)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 30.9.2009 06:21:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
ur “mannen utan väg” XXIII det trånga hjärtat våndas men solbränt lyser ärren i kärlekens knivskurna profil och därför faller björkens gula medaljong så lugnt i detta djup av stenars läppar och stenars tunga smälter ej oblaten till åminnelse av sommarbergens svällda ådror men prasslet av det brustna spindelnätet skrämde glömskans fågel till vingar av järn och de rispade i himlens klarblå mossa och stänkte rött på mäktigt knutna handen tills klangen sjöd och bergens toppar bräcktes för att solen skulle dröja längre svalka blodet till en höstlig fragga hamra ärren till ett ljusets pendelslag
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!