Yolsuz Kaldırımlar Şiiri - Hüseyin Güneş

yuttum gençliğimi günbegün
bir kızıl sokak ortasında
buldum diğer yarısını yüzümün
masum kimsesiz kaldırımlarda

sen bilinmezlik ummanında
başıboş kaygılardasın
sahilsiz düşler rıhtımında
dimdik ayakta uykudasın

yürüsem mi taş kaldırımlardan
güneşin kızıllığıyla ansızın
çıkışı olmayan sokaklardan
bir çıkış bulmaksızın

sessiz duraktır yalnızlıklar
güneş gömüldüğü an
bir tatlı busedir karanlıklar
içten yaşandığı zaman

ne hayaldir yaşadıkların
ne de gerçektir hayaller
yolsuz kaldırımların
sonundadır gerçekler