Yollarım Sana Hiç Çıkmadı Şiiri - Metin ...

Yollarım hiç çıkmamıştı ki sana
Ben ısrarla yolumu sana bağlıyordum
Gökte bir bulut görsem önce ben ağlıyordum
Sonra yağmur ağlıyordu usul usul
Hasret teli kırık bir kemandı
Kulaklarımda sesin çınlıyordu
Papatyalar yoncalar arkadaşımdı
Onlarla yol boyu selamlaşıyordum
Hiç dokunmuyor incitmiyordum onları
Seviyor sevmiyor papatya ne bilecek
Ben biliyordum zaten sevmiyordun
Kuşlar görüyordum gökyüzündeydiler
Kanatları kalbimdeydiler
Sana hiç selam göndermedim onlarla
Onlarda kendi dertlerindeydiler…

Yürüdükçe sana yolum uzuyordu
Rüzgârlar esiyor üşüyordum
Çok uzaklardan kentlerin ışıkları yanıyordu
İçimi bir hüzün kaplasa da
Bu defa hiç ağlamıyordum
Sabaha yakın bir köyden geçiyordum
Kapı önleri çamaşır asılı evler
Kümeslerin önünde buğday taneleri
Sonra emekçi insanlar günün ilk ışığıyla
Tarlalara bostanlara bağlara dağılıyorlardı
Bir çocukla karşılaşıyordum
Elinde bir parça köy ekmeği
Boynunda mavi bir nazar boncuğu
Bana bakıyor gülümsüyor
Güle güle der gibi el salıyordu
Kendisi küçük yüreği büyüktü
Yanına varıp başını okşuyordum
Mutlu oluyor mutlu oluyordum…

Dedim ya yollarım sana hiç çıkmadı
Ben yolumu sana bağlıyordum
Geri dönüp vazgeçtiğimde senden
Saçlarımda kış mevsimiydi artık
Gözlerimde anılar iz bırakmış
Ayaklarımda tarifsiz acılar
Ben yürüdükçe sana
Denizimi terk etmiş martılar
Göğümde bulut kalmamış
Papatyaları unutmuş yağmurlar
O yıllardan geriye sadece
Bu şiir kalmış defterimde
Birde dinmeyen hasretin…