Yollar Kanıyor Şiiri - Hüseyin Tanrıkulu

kirli yalnızlıklar yağıyor oturduğum kente
ne zaman gitsen sen buradan
bu dört duvar, bu boş sokak
baştan aşağı cam kırığı oluyor herşey
ardından bir tas su değil,
binlerce kova kan akıtıyorum duvardaki silik, yitip giden gölgeni gördükçe
hayatımın tüm anlamı
bir anlamsızlıkla yarışa başlıyor
ve ne zaman sen gitsen buradan
bir cam kırığı yağıyor oturduğum kente
yollar kanıyor...