Yollar Bile Sevmez Şiiri - Turgut Uzdu

Hep o dalgalardı umutsuzluk denizinde yüzen
Hep o dalgaların nefes nefeseydi kulaçları
Sevdalı hep beklemedeydi bir deli dalgayı
Deli dalgalar içinde.
Defterin her yaprağı açık kalır nedense her defasında
En hafif meltemde salınır
İlkokuldaki ilk aşk gibidir
İlk defa kalemle tanışır
İlk sayfadır önemli olan
O sayfa hep süslüdür, hep süslü kalır.
Uzadıkça gölgeler koyulaşır
Kalem koyulaşır
Siyahlar bürür artık defteri
Silmekten yırtıklar görünür
Ara sıra bir gözün beyazı renkleri arar
Gülümser gülümsemeye hasret kalanlar
Silgi avuntuları döker parçalayıp yerlere
Defterin sonu gittikçe yaklaşır
Sonunda siyahlara bürünmüş
Bir beyaz sayfa kalır
Bir de aynı güzelliğini korumak için savaş veren ilk süslü sayfa
Hiçbir şeyden habersiz
Vuslata hazırlanır.
Dualar sabah ezanlarına yapışır
Köpek sesleri bile yalvarırken Rabbe
Suskunluk mahşerimsi gürültülere gebe kalmıştır
Şimşekler çakmış, fırtınalar esmiş
Kumlar çakılmıştır çöllere
Diller yırtılmış, yıkılmış
Suskunluk çökmüştür artık gözlere.
Ayrılık vaktidir bu an
Gölgeler sarmaş dolaştır
İstemez bedenleri
Yollar bile nefret eder
Hiç sevmez gidenleri
Yahut
Git diyenleri.