Yollar Şiiri - Mahmut Kılıçalp

Doğuştan gelgitlere gebe
Bir karmaşanın kavşağında kördüğüm yollar.
Bilinmezlerin gölgesinde,
Çıkmaz sokakların gizeminde,
Yolunu kaybetmekte yollar.
Ürkek bir ıslık dudağında,
Kalbi çarparken ayaklarında,
Zifiri karanlığın aydınlığında,
Korkulara teslim olmakta yollar.

Yolunu yitirip kaybolduğunda
Dev dağlar yutuvermekte yolları.
Kabir karanlığında korkuyla,
Hayata gülümseyen bir yol arar yollar!
Annesine kavuşan bir çocuk coşkusuyla,
Yarınlara kucak açar
Köprüler kurar bugünden geleceğe,
Dere tepe demez
Hep aydınlığa çıkar yollar.

Hilkat sırrıyla Âdem ile Havva’ya,
Gökyüzünün sihriyle İsa’ya,
Tur Dağı’nın kelamıyla Musa’ya,
Yol yol uzanır yollar.
Kutlu yolculuklara çıkar yollar:
Yüz sürmek için Beytullah’a
Hasret ateşiyle kavrulur yollar.
Ravza-i Mutahhara’da gözyaşlarıyla,
Huzura kavuşur yollar.

Kimi zaman tarifsiz bir mutluluğa,
Kimi zaman kahreden bir ayrılığa,
Yol bulup uzanır yollar.
Kimi zaman kucak kucak vuslat,
Kimi zaman alev alev hasret
Kimi zaman ömürlük bir hülya,
Kimi zaman kalplerde tatlı bir yara
Kimi zaman baş koyup karasevdaya,
Çöllere, dağlara destan olur yollar.

Yüreğime çıksa bütün yollar
Ben olsam arzın merkezinde
Bende toplansa çaresiz dertler
Mutluluk yudumlasa insanlar.
Silip gönüllerden kederleri,
Derleyip toparlayıp tüm incelikleri,
Çağırıp çiçek çiçek güzellikleri
Asfalt asfalt karıp da
Yollara döşesem desen desen sevgileri.

Mahmut KILIÇALP