Yollar Şiiri - Sait Nuri Bilgiç

Sabahları kimsesiz yollar.yetim yani.
Benle hüzünlenir,benle sevinmez.
Ve gölgem çok uzun
Dev gibi ama neden gözleri yok.
Sabahları büyür yalnızlığım
Gölgem dev şahit.
Hafiften gün ağarmakta
Hani benim bir tepem var ya
Hani çerden çöpten bir evcik,
Üzerinde.
Şimdi oradan geçiyorum
Pencerede yansıyan yüzüm,
Güneşin ışıltısıyla.
Ve beliren bir bakış,
ıssız bir bakış.
yüzyüzeyim çöpten ev!
Düşlerimi en son sana kapattım
Kilitledim en derbederinden
Her sabah ve her akşam
Bir ümitle selamlıyorum sizi
Açılacak o kapılar bir zaman
Ben olur muyum o zaman?
Ne dersin….
Gün yavaş yavaş çizgide erimekte
Yalnızlığım büyür geceleri de
Yollar bu sefer çok serseri
Kim kime dum duma yani
Tek tek seyrederim aynı yerleri
Aynı ağaç,aynı çeşme,aynı yol
Aynı ben,
Yalnız ve bıkkın.
Ayaklarım sabit,gövdem gergin
Sabahtan farklı akşam
Boş bir terazinin iki kefesi gibi
Aynı hizada ve zarardayım
Manzara dağınık,ressam suskun
Resim soluk,tablolar boş.