Yollar Şiiri - Emin Baydil

Yollar vardır dikenli, kimi kalplerde saklı
Hayat denen şu yalan, canavar yedi başlı.
Kimi azmin elinde bir sevgili yâr olmuş,
Kimine de bu yollar, isimsiz mezar olmuş...
Bu yollar, ızdırabın mahkûmu olanların,
Bu yollar, ilkbaharı beklerken solanların.
Solarken günlerinin ufuklarında yandım,
Çilenin bir ağlayan pınarında yıkandım.
Ve, şahidiyim dağları yol edip aşanların,
Ötesine şelâle misali taşanların...

Bunlardan birisiydi; bir of çekti derinden,
Başlamak için söze, önce kalktı yerinden.
Vererek sinesini, esen acı bir yele
Diyordu ki: Yaşamak; kolay değil, mesele! ...
Senelerdir, ben beni bildiğim günden beri,
Ayıklarım canıma sarılan dilenleri.
Her yanım kan içinde, bir volkandan farksızım
Kendi başıma tüter, püskürsem de yalnızım...

Dedikleri bunlardı, ne olmuştu bilemem,
Birdenbire fırlayıp dedi ki, EĞİLEMEM! ,,,

Çarparak dağdan taşa feryadı yankılandı,
Sanki o anda herşey, uykusundan uyandı.
Gökler gürler gibiydi, yankılanan o seste,
Çıktı dağın başına o meçhul bir nefeste.
Zamana kahrederek, cana hasret giderek,
Dönülmeyen bir sona, gitgide yükselerek...

.....................................diyordu ki:
İşte, vardım sevgilim, dağların tepesine,
Geçeceğim! Ölsem de yolların ötesine...
Ve bir anda bıraktı boşluğa kendisini
Geliyorum derken de verdi son nefesini...

...Varmıştım başucuna söylerken son sözünü,
Güneş batancasına, yumdu iki gözünü...
Yollar bir bir yaş döktü, binlerce ardısıra,
Gördüm ki; avucunda yazılı iki mısra:
Çeviremez beni bu yollardan kördüğümler,
Kalemimi ölümle, kırsalar da hâkimler...