Yollar Şiiri - İdris Çetin

Yol kadar ağır yük taşıyan,
İnsanların kahırlarını çeken,
Var mıdır dünyada?
Şehirleri, kasabaları;
Birbirlerine bağlayan,
Kopmadan sımsıkı duran,
Çilekeş yollar…
Hastayı, ağır yaralıları ve ölümleri,
Korkmadan, yılmadan taşıyan,
Bütün bunlara ücret istemeyen,
Vefakâr yollar…

Suçlu biner üstüne,
Esrarkeş, esrar çeker,
Sabahlara kadar.
Tinerciler, sabahlar köprü altında,
Arabalar zehir saçar,
Masum yolumun ortasında…

Hep susarsın ve gözyaşı dökersin,
Geceleri için için ağlarsın,
Duygu yüklü yollar…
Gözyaşı durmaz gözünde,
Kar sabahlamaz, dolu tutmaz.
Katiller, sarhoşlar, esrarkeşler,
Cirit atar, sabahlara kadar,
Sen, onlara hiç kızmazsın.
Sessiz akan ırmaklar gider,
Kaderlerine razı olurlar…
Yol, yolmaz ve yorulmaz;
İnsanlar yolları yolar,
Yollar sessiz ve derinden,
Akar dağlara, ırmaklara ve denizlere.
Acı çekenler ağıt yakarlar:
Katil, acımasız yol!
Virajların ne de keskin?
Yollar, ikide bir neden kıvrılır?
Deniz neden kabarır?
Rüzgâr, neden çıkmıştır önümüze?
Yollar, neden buzludur?
Asfaltlar, neden gözyaşı döker?
Hep bahaneler, ağlamalar ve sızlamalar;
Suçu hiç kendilerinde aramazlar,
Kadere hiç razı olmazlar…
Yollar, dağlar, denizler ağlar…
Kalpsizlerin gözlerinden,
Bir damla gözyaşı çıkmaz,
Hep kendileri haklıdır;
Yollar hep suçludur,
Yollar suçlu doğmuştur…

Yollar, benim kaderimsin.
Senin üzerinde yürüdüm,
İyilikleri ve güzellikleri,
Seninle yaşadım…

22. 12. 2006
Akdağmadeni