Yollar Şiiri - İsmail Şen

İnce uzun ya da kesik çizgiler…
Alın yazısıdır esmer yolların
Bembeyaz iplik şeritler.

Yüzünden okunur çile çektiği,
Çakıl basılan yaralarından.
Çatık kaşlarıdır dönemeçler;
Yokuşlar, kambur sırtlarıdır yolların.

Yılmaz, yorulmaz hamaldır yollar;
Tırları, tirenleri;
Keder ve sevinçleri…
Tekerlek ayaklı arabaları,
İnsan yüklü otobüsleri…
Yırtılsa da ziftten paltoları;
Onlar “of! ” bile çekmez,
Taşırken sırtlarında
Bedavaya bunları.

Uzayıp gider,
Simsiyah solucan gibi yollar…
Saçılmış yeryüzüne
Ayaksız karıncalar.
Yaz kış demeden
Yuvasına insanı,
Taşırken bıkmazlar.
Arı kovanından farksız
Vızır vızır konuşan yollar.

Bir ayağında vatan,
Diğerinde gurbet;
Ayakkabıları ters
Çocuktur onlar.
Toprağın kabaran damarları,
Sılaya saplanan bıçaktır yollar.

Kiminin tozludur yüzü,
Kiminin dikendir kirpikleri.
Bir de kan kokmasalar,
Vuslata koşarken
Yağmur terleyen yollar.