Yollar Şiiri - Şeref Sayar

Üniversite yıllarında kara trenli yolculuklar yapardık, aynı yöne giden
arkadaşlarla beraber.
Üçyüzkilometre yolculuk için on saat demir rayların takırtısını dinlerdik,
pekte sevmediğimiz bir makam olmasına rağmen.
Kara tren bize o kadarcık yolu gurbet tadında yaşatırdı.
İnanmazdık bir gün yolların kısalacağına, tren bozulup sabahladığımız
ayaz kış gecelerinde.
Kara tren ya gecikirdi, yada hiç varamazdı gideceği noktaya,
belliki onun sırtındada bir ağırlık vardı.
Belki oda usanmıştı yılların hasretini taşımaktan.
Demirdende olsa bu hasret yolculukları onuda törpülemişti yıllardır.
Memleketin geri kalmışlığı onuda yetiştirememişti herşey gibi zamane arkadaşlarına.
Belkide birileri bu hasretlikler, eziyetler hiç bitmesin, yollar kısalmasın,
insanlar gurbeti doya doya yaşasın istiyordu.
Gün geldi hızlı trenlerde çıktı, yollarda kısaldı, ama hasretlik hiç bitmedi,
hep başka sebepler çıktı yıllar geçtikçe yolları kısaltan, gurbeti uzatan.