Yollar Şiiri - Yusuf Yanç

Hasreti vuslat’a erdiren yollar.

Ömür biter, yol bitmez dedirten,
İnişli çıkışlı, dönüşlü dönüşsüz
Uzayıp giden ah o yollar.

Mermiyi kağnı ile cepheye,
Mehmet’i ana kucağından, peygamber ocağına,
Ocaktan yâr kucağına, taşıyan yollar.

Keçi yolundan, otoyola terfi eden,
Deniz ve demiryolunu kıskandıran,
Sırtımızın elbisesini, ulaştıran yollar.

Ülke ekonomisini sessizce sırtında taşıyan,
Şikayetini, çukur ve kasislerle duyuran,
Sofralarımızın bereketini, yetiştiren yollar.

Önceleri yol kesen dağ eşkiyalığına,
Sonraları trafik eşkiyalığına,
Sarhoş sürücünün ecele varışına, şahit olan yollar.

Ham toprak zeminden, beton asfalta,
Kilometre taşından, levhasına,
Hanlardan, dinlenme tesislerine, atlayan yollar.

Asırlarca kağnıları, deve kervanlarını,
Yaylı yaysız at arabalarını,
Eh, son model arabaları menziline, vardıran yollar.

Arkasından sular dökülen,
Dualar ile mübarek topraklara uğurlanan,
Hasretlikle yolcuları, gözlenen yollar.

Kendilerini taş, tahta, beton köprüler ile,
Gelin ile damadı sevgiler ile,
Gurbeti yurda güven ile, kavuşturan yollar.

Köy ve kasabalardan şehirlere,
Şehirlerden, daha ötesi gurbetlere,
Camilerden son mekânlara, vardıran yollar.

Hasreti vuslata erdiren yollar.