Yolgeçen Hanı Senin Yüreğin

zararsız bir ur gibi taşıdım seni benliğimde
öldürmez sandığım bir korkuyla hep ürkerek yaşadım uzaklarında
mektuplar yazdım
ay ışığının denizi aydınlattığı kuytularda
kaç kez sözün bittiği yerde tökezledim
şiirler okudu yıldızlar
ben dinledim

ay ışıdı sonra
yıldızlar kayboldu
şiir sustu
oyuncağını kaybetmiş çocuk oldum sokakta
nasıl üzüldüm

hiç okunmayacak mektuplar yazdım
hiç olmayacak özlemler sarmaladım
bulmakla kaybetmenin yan yana olduğunu
sömürülmüş duyguların
kızıl rüyalarında
çığlıklar atarak uyandığımda anladım

anladım
bir yol geçen hanı senin yüreğin
bir zaman diliminde bende geçtim hatırla
ürkek ve beklentisiz
başım eğikti
omuzlarımda gizli korkuların ağırlığı
yol geçen hanı yüreğinden
umutsuz kırık bir kalple
bende
geçtim
hatırla

hiç gelmeyecek mektuplar bekledim
hiç bitmeyecek bir gecede kaldım
gün ışığı görmeyen
yasak bir sevdaydın yüreğimde
isteğin üzre

içim kanayarak
gizledim