Yolda Kayboluş Şiiri - Mesut Tari

Yoldayım karanlık bir yol ortasında
Her adımda kaybolur ellerim ellerinde
Kanım pul pul çekilir hiçliğin aynasında
Al götür beni benden kala kaldım köşede

Yol uzun, hep bulanık ve ben tek başımayım
Adını fısıldarken yıkıldı bak duvarlar
Umut tezgahlarında avare dolaşmışım
Siliniyor ufukta gölgem beni yaralar

Sarar beni yollar sisli, karanlık , derin
Bir yudum daha aldım ab-ı hayat suyundan
Göğsümdeki çığlıklar esin rüzgarlar esin
Yokluğunda yok oldum odam karanlık zindan

Yolumu kaybettim ben Yusufun kuyusunda
Her çıkmazda bir ölüm, her kuytuda bir gölge
Zaman çarkı dönerken sevgilin yurdunda
Tükendi tüm umutlar yolun sonu belki de

Yol biterken bilemem varır mı acep sana
Hasret çöktü üstüme varlık silindi sende
Gözlerimi kaparken yankılanır adın da
Zamanın sukütunda silinir suretimde
Ben miyim kaybolan, yoksa yol mu aslında?