Yolda Şiiri - Önder Yücel

Bir gün kaldırımda yürüyordum.
Hava güneşliydi,
İçimden; “Güzel bir gün” diye geçirdim.
Düşüncelerim noktalanmadan daha
Durdun motosikletinle yanımda.
Kaskını çıkarttın.
Uzun sapsarı saçların beline düştü önce,
Sonrasında gördüğüm masmavi gözlerin oldu.
Saçların gücünü güneşten almıştı,
Gözlerin maviliğini okyanustan.
Saçların yakmıştı beni,
Gözlerin serinletmişti yüreğimi.
Seni gördüğüm ilk an tutulmuştum,
Ay gibi girmiştin güneşle aramıza ama tutulan ben olmuştum.
Gözlerim donup kalmış,
Ağzım kilitlenmişti.
Beynim nerede olduğunu,
Hangi zaman biriminde olduğunu unutmuştu.
Vücudumda durmayan, çalışan tek bir yer vardı.
Çılgınca çarpan yüreğim...
Bana atla diye işaret ettin.
Nasıl yaptığımı bilemeden arkanda buldum kendimi.
Sonra elinle elimi beline sardın.
Sonrası bir rüzgar gibi geçti
Yanımızdaki arabaları belli belirsiz görüyordum.
Hızı seviyordun,
Bense hızdan korkardım.
Ama belinde sarılmışken elim
Umursamadım dünyayı
Kaç kilometre yol kat ettiğimizi bilmiyorum
Ama çok kısa bir zamanda sonra durduk.
Ağaçlık bir yerdi...
İnmemi işaret ettin...
Motoru susturup yanıma geldin...
Sonra sonra sonra…
Zaman sonra uyandım,
Bu büyülü rüyadan.
Beni aldığın yere bıraktın.
Geçen zaman boyunca hiç ama hiç konuşmadın,
Hiç konuşmadım,
Hiç konuşmadık...
Ben bir an; “Seni bir daha ne zaman görebilirim? ” dedim.
Sen umursamadan çekip gittin.
Hayli sıkıntılı geçti günler sensiz...
Gündüzleri her motoru dikkatle incelerken
Geceleri rüyada seni görmeyi arzu ediyordum.
Hayalinle avunmayı bekliyordum.
Suretinle
Ama boşunaydı.
Hayatımdan öyle bir çekip gitmiştin ki
Bir daha göremedim seni.
Ne seni, ne senin gibisini.