Yolcuyum Şiiri - Nursena Çorum

Bir yolcuyum ben
Ama kendi yolumda yürüyemiyorum
Kimi zaman düşünüyorum aslında
"Neden yürüyemiyorum? " diye
Yürüyemiyorum işte
Yürüyemiyorum kendi yolumda
Sessizlikler kaplıyor çünkü her tarafı
Anılar canlanıyor işte
Her şey bitmiş gibi oluyor
Dayanamıyorum hıçkırıklarla mücadeleye
Ve sonunda "Pes" diyorum.

Bir yolcuyum işte ben
Kendi yolunda yürümesi yasak olan
Bir türlü bunun nedenini de bulamayan bir
Yolcuyum.
Bir gün bitecek bu yol,
Kavuşacak karanlıklar aydınlığa,
Uçsuz bucaksız yerler işlek yerlerle yer değiştirecek.
Barışacak köpek kediyle, kedi de fareyle.
Gökyüzü, sonunda sarılacak hasret kaldığı yeryüzüne.
Sonunda görebilecek körler, duyabilecek sağırlar,
Konuşabilecek dilsizler ve önem görecek disleksiler.
Ve en sonunda aşk perisi yerin yedi kat altından
Ona verilen makama çıkacak.
Yani semanın yedinci katına.
Kısacası bu yol bitecek.
Ben bu yolda yürüyemeden bu yol bitecek.
İnsan yitirmeden anlamıyor hiçbir şeyin kıymetini,
Bu nedenle Buğlem müjdelerse de Cennet'i
Bir burukluk kalacak içinde
Çünkü hasret duyacak sevdiğine...

Ben yolumu kaybetmedim daha
Ama yol beni kaybetti.
Ve buna rağmen saydığım her şey gerçekleşti
Aşk perisinin yedinci kata çıkması haricinde.
"Çıkmam" dedi, "Çıkamam! "
"Çünkü insanlar aşka değer vermiyorlar.
Her gece başkasının yüzünü görmek aşk olmaz
Gökkuşağı'nın yedi rengiyle yetinen insanlara
Yardım edemem ben!
Bunlar bir tarafa Gökyüzü'nün bana ayrılan yeri
Aşk şeytanlarıyla dolu.
Aşk şeytanları, sevdiğini kaybettikten sonra ona
diye yalvaranlardır." dedi aşk perisi.

Ve her ne kadar yol beni kaybettiyse de
Ben yolumu kaybetmedim.
Çünkü elimde kırık da olsa bir kalp var
Ve onun korunması da bana verilmiş bir görev.
Ben bir yolcuyum kendi yolunda yürüyemeyen.
Olsun, yolcu olmak da bana yeter.