Yolcuyum Şiiri - Mustafa Sürmeli

Yolcuyum; bir adım ötede ölüm,
Eskimiş eşyalar arasındayım.
Belki son gecem bu, belki son günüm.
Bir acayip veda havasındayım.

Zaman çiğneyip geçmiş üzerimi,
Alçaklarda, yerin hizasındayım.
Çalıp kaçmışlar gençlik hünerimi,
Aldığım “ah”ların ezâsındayım.

Ne bir ses duyarım, ne bir soluk,
Sade saati dinlemekteyim…
Vebalı hasta gibi benzim soluk,
Eşsiz bir acıyla inlemekteyim.

Ellerim başımda, gözüm boşlukta…
Günleri günlere eklemekteyim.
Bu daracık ve dumanlı loşlukta,
Davetsiz misafir beklemekteyim.

Unum kalmadı, astım eleğimi,
Hayatımdan emekliye ayrıldım.
Azât ettim, uçurdum yüreğimi,
Paslanmış bir demir gibi eğrildim.

Sen de mi, sen de mi ey koca çınar?
Bu hafif rüzgârda sen mi devrildin?
Yağmurları sırtlayan coşkun pınar!
Beton duvarlarla ben de çevrildim.

Gelsin Azrail, davet ediyorum,
Şu kuytu köşede ruhumu alsın.
Madem ki ben temelli gidiyorum,
Dillerde şiirim, şiirim kalsın!