Yolcunun Düşü ve Gerçeği

Aylardan sonra başlangıca döndü yolcu. Dal köprünün
başında durdu. Gülün ağzından düşen her çiy damlası
tozlu postalın üzerinden yuvarlanıp otların arasında
kayboluyordu.

Hasat edilmiş tarlanın arkasındaki bağ evine baktı.

Solgun ışıkta bir gölge aradı bakışları. Yoktu! Bacanın
tüten dumanı Gürlen Dağı’na yüzlerce isli patika açıyordu.

“İşte burada! ” diye bağırdı. “Eğer burada yer bulamazsa hakikat
kendine, bütün yolculuk düşleri boşuna! ”

Gülün ağzından dökülen çiylere gözyaşları karışıp
duruyordu. Yeni yolaklar arıyordu gözleri. Ama burada;
burada! Hep burada!