kıyıdayım aşkın en huzzam sarkısının tam ortasındayım.yolluklar bir yolculuk için yola koyulmus yolcularda.bu gidilecek olan son durak bundan başka aşka geçite imkan kılan hatıralar var onlarla sevişelecek anlar butun göçmeliğiyle aşk rüzgarına kapılan bir kadın.aşka inat hapsedilmiş duygular.kazandığım ve kaybettiğim telaşsız ama günü beraberinde getiren mutluluk darağacından ezberlediğim kelimeler.şimdi sana ne demeli.gitme dur demem saçma olacak bekle desem sana duygularımızı yumusatacağım elimden gelse yazdıklarımı hepsini yırtacağım.kaybettikten sonra baştan yazmak gibi birşey olacak.sana dememişmiydim ben.beni sevmek sevmenin anlamını bozar.sana bir nokta koyamam kendimi suçlarım çünkü noktalı virgüllerle ayrırım hayatın anlamını.en iyisi yine deniz kenarına gidip kıyıda ki kumlarla oynayıp ve kayalıklara yapışmış istiridyelere bakıp tek tek içinde inci arayacağım ve her seferinde yeni bir heyecanla açacağım merhaba demek istediğim istiridyeyi herseferinde biraz buruk biraz ağlamaklı olacak içimde ki yalnız kalan bir yanım yani ustadın köpek yalnızlığı dediği sol yanım.
..
bilirim ben özgeçmişlerinden şairleri.yaşadıkça vazgeçişlerinden ve her vazgeçişte hayata sarılmalarından...bilirim...uzak bir şehrin yalnız çocuklarıydık yorulmuştuk,yormuşlardı bizi...erken başlamıştık çabalamaya...biraz daha zaman vardı...parklarda dolaşmamız lazımda sevgililerle ama biz yapmadık hep hicran oldu eski şarkılar.her sokak bizim sevdiğimiz çiçekler gibiydi hepsine ayrı ad takmıştık.ben yazılarımla intikam alırdım yaşamdan...diğerleri meydanda yada ayrı sevdalarda...bu demek olmuyor ki biz aşk yaşamadık...yaşadık elbette...hem öyle aşklarki herkesi kıskandıracak ve şaşırtacak kadar sevdik...ovalar geçtik şarkılar söyleyerek...her aşk bizim için bir kitaptı aslında kütüphane raflarına kaldırdığımız...yollara çıktık kaybolduk...bir gün geri döndük girdik odamızın kütüphanesine açtık eski kitapları kaldırdık tozlu raflardan...her defasında her yolculuk sonunda yaptık bunu...her defasında üzüldük...
benim en sevdiğim çiçek yalnızlıktı kalbimin boş odacıklarının sokak adıydı...ben hep sevdim onu...ayrılmadık hiç bir zaman...unutmadığım şehir isimleri gibi hep yanımdaydı...
..
gizem akıncı 'ya
yanımda güvenle kolarıma sarılmış bir kadındı o...nereden geldiğimi ve nereye gittğimi hiç bilmedi...zamanı yoktu sevmenin,bir an kapıdan çıkıp geldi...zamansız bir koridorda yanızlığını kaybetmiş bir insandı...yokluğu sımsacak bir gecenin içinde beni ben yapıyordu...sigaram yanıyor külleri ona kalıyordu...ıslak şehrin sokakları gibi gözleri parlıyordu...Aşka yarım asır vardı...yüzyılımız ona hep yalan söylemişti oysa...sesin içinde bir tiyatro oyunu gibi sadece üstüne düşen rolu oynuyordu...
kahredici bir yalnızlıktı benimkisi...yorgun ve yoksul bir ceketle çıkmıştım bütün sokaklara...üşüyordum...şehirler hep bir şehri andırıyor ve ben hep bir şehre yolculuk ediyordum...trenler soğuktu insanlar yoksuldu...yoksul trenlerde ve soğuk şehirlerde rastlayamadım ona...ben hep kaybettim...hep aradım onu yalancı telefon konuşmalarında...
..
