az gidip uz giderken gönül boyu düz giderken
buldum kendimi köhnemiş bir kır kahvesinde
adsız şehirler uzağında dağ/dağıstan bilinmezde
oturduğum tahta masa üç bacak sandalyede
durabilmek eğlendirdi düşmeden tam dengede
gülmelerime ortak yoktu çimen ağaç uçuşan kuşlar haricinde
kimsecikler sormadılar yolculuk nire diye
Ayağı kayan bir çocuk
Kadar şaşkınım, bilemedim
Düz yolda yürümenin imlâsını
Kanayan dizlerime bakıp da
Ağlamayı öğrenemediğim gibi
Devamını Oku
Kadar şaşkınım, bilemedim
Düz yolda yürümenin imlâsını
Kanayan dizlerime bakıp da
Ağlamayı öğrenemediğim gibi
