Yolculuk Şiiri - Mustafa Ünver 2

Tüm emanetçi çiğdemler sönmekte
Boyunları bükük ve buruk titremekte
Gözlerde sınırsız fer her şeyi görmekte
Kurbanlar “ne kadar oldu” diye laf atmakta
“Bir gün veya ondan da az” cevabı çınlamakta

Emanetçiler bu kadarcık bir sefa için mi
Unuttular maksat ve menzili
Etrafta çınladı kadim hatırlatma:
“Cinleri ve insanları yoluma çalışsınlar diye yarattıydım”
Boyunlar mahcubiyetten büküldü buğday sapları gibi hafif
“Pişman olmayan kimse kalmayacak o gün” fermanı
Yankılanır oldu şimşeklerde o gün bugün

İşte büyük mahkeme sedaları kızıl ufuklara çarpmakta
Kulaklar delinmekte, gözler fırlamakta
Dehşetler ve felaketler her yandan çağıl çağıl akmakta
“Eyvah işte o gün bugünmüş” feryatları her yanı sarmakta
“Rahman arşa istiva etti” fermanı yine hak olmakta

Palyaçolar ve sarı civcivler çiftleşmekte
Gebeler dehşetten yük atmakta
Bebeler hıçkırıklarla anasız doğmakta
Yazlıkçılar sarhoş olmuş yalpalamakta

Cennet ve cehennem arz-ı endam etmekte
Haşmetler ve haşyetler kol gezmekte
Bin bir çeşit azap ve bin bir çeşit nimet
Sarıklı çiçekler ifildiyor ocaklara

İnsan özgür, insan rüzgâr
Ötelerden sarkan ip var
Dileyen desin Allah bir
Dileyen desin varlık yokluk bir