Yolculuk
Metro istasyonunda.
Afişler arasında bir izdiham
dik dik bakan o ölü ışıkta.
Tren geldi ve aldı
yüzleri ve evrak çantalarını.
Bir sonraki şey karanlık. Oturduk
dehlizlerde çekilen vagonlarda
heykeller misali.
Zorunluluk, düşler, zorunluluk.
Deniz seviyesi altındaki istasyonlarda
satılıyordu karanlığın haberleri.
Hareket halindeydi halk, mahzundu,
sessizdi altında saat kadranlarının.
Kendisiyle birlikte getirdi tren
paltoları ve ruhları.
Bakışlar her yönde
dağın arasındaki yolculukta.
Henüz bir değişim yok.
Fakat yüzeye daha yakın bir yerde başladı
özgürlüğün yabanarıları vızıldamaya.
Çıktık toprağın içinden.
Kanat çırptı ülke toprağı
bir kere ve sessizleşti
altımızda, engindi ve yeşildi.
Dolgun başaklar esip geldi
peronların üstüne.
Son durak! Son duraktan sonra da
sürdürdüm gitmeyi.
Kaç kişi vardı? Dört,
beş, yoktu daha fazlası.
Evler, yollar, bulutlar,
mavi koylar, dağlar
açmıştı pencerelerini.
Tomas Tranströmer (1931-2015, İsveç)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 12.11.2019 13:20:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
RESAN På tunnelbanestationen. En trängsel bland plakat i ett stirrande dött ljus. Tåget kom och hämtade ansikten och portföljer. Mörkret nästa. Vi satt som stoder i vagnarna som halades i hålorna. Tvång, drömmar, tvång. På stationer under havsnivån sålde man mörkrets nyheter. Folk var i rörelse, sorgset, tyst under urtavlorna. Tåget förde med sig ytterkläder och själar. Blickar i alla riktningar på resan genom berget. Ingen förändring ännu. Men närmare ytan började frihetens humlor surra. Vi steg ur jorden. Landet slog med vingarna en gång och blev stilla under oss, vidsträckt och grönt Sädesax blåste in över perrongerna. Slutstationen! Jag följde med bortom slutstationen. Hur många var med? Fyra, fem, knappast flera. Hus, vägar, skyar, blå fjärdar, berg öppnade sina fönster.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!