Yolculuk Şiiri - Berna Ocakçıoğlu

Yolculuktayım uzak bir kente doğru
Çocukluk, ilk gençlik yıllarıma doğru
Ağaçlar geliyor önüme,
Çok uzak bir geçmişin ağaçları
İçimdeki göklerde uçuşuyor eski zaman kuşları.
Yerle gök arasında bir başka dünyadayım
Çok uzaklarda düşlerimdeki kentin duvarları.
Dumansı bir aydınlık içindeyim.
Hiç kimse yok ortalıkta
Yalnız karanlık pencereler, duvar yıkıntıları
Bir tuhaf yabancılık esiyor havada
Suskun bütün evler, sokaklar buruk bir içi kapanışla
Zaman donmuş sanki soğuk bir ıssızlıkta.
Her şey beni dışında bırakmada
Bir kayıp arayıcısı gibiyim
Ama ne aradığını bilmeyen
Eski zamanlara açılan bir kapıdan geçiyorum
Kayıplarımı arayabileceğim bir yerlere yürüyorum.
Eski bir çarşıda geziyor kadınlar,
Tahta kaşıklar, yaşlı öksürükleri,
Kahve, tütün, naftalin, baharat kokuları
Uzak bir geçmişin sokaklarında
Yavaş adımlarla ilerliyorum.
Çocukluk evimin açık penceresinden bir saat sesi geliyor.
Anıları büyütüyor saatin tik-takları.
Komşu evler, eski tanıdıklar donup kalmışlar
Bir kartpostaldan bakar gibi.
Sesleri okulun bahçesinde yankılanan arkadaşlarım
Başka dünyalarda susup kalmışlar.
Değişmeyen tek şey kavaklar.
Tutup rüzgarın elinden, hala aynı şarkıyı söylüyorlar
Garip bir iç sıkıntısıyla bahçeye dönüyorum.
Bir inilti yakıyor içimi.
Nerede benim dedemle büyüttüğüm kayısı ağacım?
Bir kayısı ağacının dallarında kalmış geçmişimi arıyorum.
Bir görüntü sisli bir aydınlıkta açılıyor.
Kayısı ağacım..
Çevresinde yüzünü seçemediğim insanlar
Baltalar saplanıyor gövdesine
Ona değil sanki yüreğime saplanıyor.
' manzarayı kapatıyormuşum' diyor.
'Çocuklar gürültü ediyormuş kayısılarımı toplamak için'
Diyor ve yıkılıyor.
Benim kentim değil bu kent
Benim bahçem değil artık bu bahçe.
Sisler yoğunlaşıyor.
Anılarım donuyor sisler içinde.
Saçları iki yana örülmüş bir çocuk
Geleceğe koşuyor sisler içinde.