Yolculuk Şiiri - İsa Yılmaz

güneşin doğduğu yerden koşarken süvariler ta battığı yere
çöller, denizler, kıtalar kalırken bir bir geride
güller açıyordu ışığın dokunduğu her yerde
bu ilahi bir meşaleydi ki, taşıyordu insanlık elden ele

ateşten yüreklerde büyürken o kutsal çile
zincirlere vurmaya gelmiyordu inanmış hiç kimse
ışıktan korkan yarasalar her yeri sarsa bile
heyhat, ölümler çıkmış ölümsüzlüğün önüne

ateşe düşmeden nar dönmezmiş gül bahçesine
Mısır'dan, Mekke'den ya da Urfa'dan sürgün yenmemişse
inanmış olmuyormuş insan pergambercesine
acı, gözyaşı ve ayrılıklar yazılmış bu davanın kaderine

ya dünyada yanarmış insan ya da çok ötede
kimsenin bahtına düşmezmiş gülmek iki yerde de
ne Mısır kaldı firavunlara ne de Mekke zalimlere
bize düşen ağlamak, dünyayı gözyaşıyla yıkarcasına...

23.11.15