Yolculuk Şiiri - Konyalı Adem Yavuz

Başlamadan yazmaya seyahat defterime,
Selam ederim geride bıraktığım herkese.
Bir tren yolculuğuyla başladı seyahatım.
Manzara güzel koltuklar geniş, yani yerimde rahatım.
Camdan dışarı manzarayı seyret,
Yanında demli çayla iyi bi muhabbet.
Kimbilir nereye götürür anılarda?
Düşündürür insanı belki yaralarda,
Ah nerde der çocukluğum yahut gençliğim.
Hayaller de tükendi nedir edindiğim?
Doyasıya yaşayamamanın hayatı tutarken elemini;
Düşünürken böyle kendimce, bir şey çeker dikkatimi.
Birisi etrafına dikkatlice bakınır.
Sonunda ufak bi çocuğu yanına çağırır.
Gösterir güneşin batarken ki kızıllığını.
Farketmeden burkar gibi yapar bıyığını.
-Evladım gördün mü manzarayı seyret.
Ne zamandır özlemişim şehirde güneşe bile hasret.
-Çocuk güler amca sizin orda güneş yok mu der?
-Güneş var ama adamın işi onu meşgul eder.
Zaten yüksek binalar bırakmaz onu perdeler,
İnsanı kendini şehirde tutsak hisseder.
Baksana tepeler yeşile çalmış her taraf çiçek,
Şehir gri ve boğuk buralar rengarenk.
Vakti olan insan gezmeli, tozmalı, durmamalı.
Hayatı hayat gibi yaşamalı, zaman anlam bulmalı.
Parmağıyla gösterir baksana orada,
Atlar oynuyor sanki bu koca ovada.
Biraz daha ilerde bir dere çağlar,
Koyunlar çobanın kavalıyla meleşir, ağlar.
Tren devam ettikçe bu güzel yerlerden,
Adam daldıkça manzaraya geçer kendinden.
Halinden belliydi adamın pişmanlığı,
Anladım ki onu bitiren şey şehir hayatı.
İşte yolculuklar ulaştırmaz bir yerlere,
Götürür zihninde de insanı kim bilir nerelere?
Söyle bir göz atar belki eski hatıralara,
Yaşanmışlıktan veya yaşanmamışlıktan doğan pişmanlıklara.
Yolculukta takar tarafsızlık gözlüğünü,
Buluverir şimdiye kadar ulaşamadığı gerçeklerin özünü;
Kabullenir hatalarını belki de kimseye belli etmeden.
İşte tüm bunlar yaşanır bir yolculuk bitmeden.