Yolculuk Şiiri - Murat Elter 1

gözlerim güneşin terk ettiği kentlere benziyor nereye baksam bilmiyorum hep aynı karanlık insan oysa ekmek ve suydu ve yokluktu birazı çocuk asfaltlar hep aynı bilinmeze çıkıyor bu evrende bakıyorum suyun şuursuz yolculuğuyuz kime baksam gayesizliğin şekillendirdiği birazı insan çoğusu dünya hırsı ve kibir oysa sadece bir son durak vardır insanı kucaklayan elimi kalbimin üstüne koydum ve pür dikkat dinle dedim -kendime- keskin bir soluğun son hikayesisin kendi yazdığın fakat yalnızca tanrının okuduğu çenemi kırarcasına açıp ağzımı aynalar bakın dedim serveti insan ömrünün bir dişin otuz iki çürüğüdür yalnızca bu nasıl bir uykudur böyle bu nasıl yıllarca süren gaflet ve gayesiz serüven nasıl uyansam ve nasıl uyansak insanlarla sabahına günebakanların asfaltlar hep aynı bilinmeze çıkıyor bakıyorum bu evrende rüzgârın şuursuz koşusudur insan