Yolculuk Şiiri - Beyhan Oral Bayram

Yenilgiden korkan gözlerim vardı.
Bir de yalnızlıktan korkan yüreğim.
Yaşamımın püf noktasını kaybetmiştim.
Oysa içimdeydi,
Yerini bildiğim halde
Almaya cesaret edemeyişim nedendi benim olanı?
Yaşadıkşarımın tam ortasındaydım.
İçimi dışarı döktüğüm, zaman dilimi sabırsızlanıyordu
Dötrtnala giderken kendime doğru
Yolda gördüğüm bütün yüzler tanıdıktı.
Önce ürktüysemde
Korkumu bır meşale gibi elime almam cok sürmedi.
Şimdi ise frene dokunmaya fırsatım bile yoktu.
Nereye gittiğimi biliyordum
Ancak yollar aşina değildi.
Yolculuk ise
İşte bu yolculuğu çok iyi biliyordum.
Kaç kez denemiştim kendi başıma
Kaç kez yol ayrımından geri dönmüştüm
Bavulumu yolda doldurmak
ve beni karşılayan bütün yükleri sırtlamak
kısacası kendimi taşımaktı zor gelen
Ta ki birinin bana
Ağırlığımla gücümün aynı olduğunu hatırlattıgı ana kadar.
Ta ki yaşamımı yeniden kurmak isteyene kadar
Ta ki....
Seninle karşılaşana kadar.
Daha dün kabuğuma sarılıp
Emin ve güvenli adımlarla yaşamam gerekeni yaşıyordum
Başkalarının yaşamını
Bana öğretileni
Yaşadığım fanusun bir gün çalkalanacağını biliyordum.
Çabalarken kurduğum minyatür barakayı yıkmamaya
Yanımda bir gökdelen beliriverdi
Ne büyüktü ne heybetli ve güçlü
Hemen kozamı giyinip
Barakamı kilitledim.
Benim olmayanı neyden ve kimdendi korumak isteyişim.
Artık içindeydim gökdelenin
Bana dokunacak ne varsa yıkmaya çalışıyordum
Ama küçüldükçe küçülüyordum sanki büyüdüğümün farkında olmadan
İçten bir hesap, sıkı bir pazarlık
Günün birinde üstüme yeni bir gökdelen yapılmasından dı korkum
Korktuğum gerçekleşmeden ben savaş açmalıydım
Bir ayna gördüm gökdelenin kazan dairesinde
Terlediğimi hissettim bakmaya korktum
Biliyordum görmek istediklerimi gösterecekti
Ama ben cesur değildim.
Kendime baktığım anda acı bir hayır döküldü dudaklarımdan
Ben değilim
Vazgeçtim istemiyorum hayatımla yüzleşmekten
Kaybettiklerim ise eğitim zaiyatı
Onlardan vazgeçeli çok olmuştu
Ve yeniden geri almaya hakkım yoktu
Miğferimi çıkardı başımdan bir er
Postallarımı çıkarıp attım
Silahlar ise eriyip gitti
Savunmasızdım ama
Neler olacağınıda bilmek istiyordum
Yürüdüm
İşte o an
Herşeyi sanki son kez yaşıyordum
Barakamı bir daha göremeyecektim ama
Geriye dönüp bakmıyordum bile
İlk karşılaştığım ise son hayal kırıklığımdı
Onca yıl çok şey biriktirdiğimi sandığım kumbaramda
Çalıntı bozuk paralar gördüm
Benim olmayan bozuk hayatlar
İlerledikçe
Arkama derin çukurlar kazıyordum
Önümde ise ne olduğunu bile bilmiyordum
Işık beni nereye götürürse oraya gidiyordum
Arkamda bıraktığım toprak yığınlarını
Önümdeki bilinmezlikle değiş tokuş ediyordum
Hatta hibe ettiğim bile oluyordu.
Bir süre yalnız hissettim kendimi
Yüreğim bir mengenede sıkıştıda sıkıştı.
Ama sonra
Karşılaştığım şey hayrete düşürdükçe beni
Unutuverdim sıkışan yüreğimi
O devasa gökdelen
Onca oda, onca salon
Geçtiğim o büyük lobi
Bomboş
Sense kazan dairesinde yaşıyordun
Mütevazi, huzurlu
Hatta dingin...
İşte gökdelenin kalbindeydim
Beynindeydim
O zaman anladım ki
Gökdelen değildi barakamın yanındaki
Sendin
Evet sendin....