Yolculuk Şiiri - Abdurrahman Tunç

Her zaman düşündüm onu;
İçimde bu azgın davet ne demek?
Oraya, neredeyse güneşin sonu
Uçmak, kayıp gitmek, kaçıp dönmemek

Altında kaydırdı bir el minderi;
Herkes yatağında ben ayaktayım
Bir gece rüyamda gördüğüm yeri
Gözlerim yumulu aramaktayım

Beni çağırmakta yabancı dostlar
Bu dostlar ne güzel, dilsiz ve adsız
Eski evde şimdi bir başka ev var
Avlusu karanlık, suları tatsız

Her akşam aynı yer aynı saatta
Güneşten eşyama düşen bir çubuk
Yangın varmış gibi yukarı katta
Arkamdan gel diyor sesiz ve çabuk

Başım, artık onu taşımak ne zor
Başım günden güne kayıtsız bana
Dalında bir yaprak gibi dönüyor
Acı rüzgarların çektiği yana...