Yolculuk Şiiri - Halit Yıldırım

Gün olur umutlar
Dağların ardında kalır
Yaşlı gözler el sallar
Gelmeyen yarınlara
Giden dünlere
Zaman erir duman duman
Gençliğe inat
Kırışıklar dolar yüzlere
Kar yağar saçlara
Kim bilir giden yolcu
Bir daha döner mi bu hana?
Viraneler şenlenir mi?
Kim bilir yarını?
Belki can kuşu uçar gider
Ansızın, beklemeden
Tenler toprak olur
Yeniden dirilişi bekler
O zaman da herkes,
Kendi derdine düşer
Ne han kalır, ne hancı
Ne yol kalır ne yolcu
Ne de umutların
Ardına düştüğü dağlar

Ve…
Yeniden bir bekleyiştir başlar
Kim bilir kaç ömürlük
Kimse kimseyi tanımaz
Kaçar herkes
Sevdiklerinden, sevmediklerinden
Mizan kurulur
Hesap sorulur
İğneden ipliğe
Saat saat
Hatta saniye saniye
Nefes, nefes
Duruşma biter
Defterler tutuşturulur
Kimine sağından
Kimine solundan
Ve sonra…
Bir yolculuktur başlar
Ebedi mekâna…