Yolculuk Şiiri - Oğuzkan Bölükbaşı

Ayakkabı boyatan kalmadı
Lostra salonlarında bekleyiş var
Buna rağmen şehir pis, pırı pırıl ayakkabılar
Sana bir demet çiçek getirsem ne olacak
Çöplük kokuyor sokaklar
Yine bir aşkı göz kırpmadan vurmuşlar

Haydi canım sende
Demeden bir düşünseydin be çocuk
Amaç ulaşmak değil, amaç yolculuk
Öyle keyifliydi ki geçtiğimiz istasyonlarda simitçi çocukların seslerini duymak
Hayatın koyduğu çıkına yumulmak
Allah ne verdiyse

Tüneller tertemiz, kafamı pencereden uzattığımda kire pasa boyanmıyor elim yüzüm
Aniden kararan gündüzüme ışıklar serpiştiriyorsun
Ben çocukken trenler daha yavaştı
O yüzden bir yolculukta onca insan kaynaştı
Herkes bilirdi kimin kim olduğunu
Nereden gelip nereye gittiğini
Yolun nerede bittiğini
Tarlalar gelincik doluydu

Gelincikleri gören yok artık
Peki neden kırmızıya boyalı her yer
Katiller neredeler
Hem gelincikleri öldürdüler
Hem de her şeyi
Her şey neydi unuttuk
Şey şeytanın başına oturdu
Rivayet onun da melek olduğu

Haydi çocuk sürdürelim yolculuğu…