Yolcular Şiiri - İbrahim Yılmaz

İnsan ya nasip der çıkar yola
İnişli çıkışlı yollardan yürür
Rızkını ve nasibini arar
Kah ıslık çalar
Kah şarkılar söyler yol boyunca
Demirin tavını kaçırmamak lazım
Tedbirini almışsa kaderi güler ona.

Çocuklar neden henüz aşkı bilmezler
Çünkü onlar sabidirler
Onlar hayata bir fanustan bakarlar
Gülümseyerek uyurken
Gamzelerinde güller açar
Hayat yolunun merdivenlerini yavaş yavaş çıkarken
Onlarda hayatın aşkla kaim olduğunu öğrenecekler.

Yollar uzadıkça yolcular yoruluyor
Menzil uzak, akşam oluyor
Gecenin rengi yolcuları kolluyor
Askerler peşlerinden gölge gibi geliyor
Issız bir mağara onlara kucak açıyor
Sessiz geceyi çınlatıyor baykuş sesleri
Üç yüz dokuz yıl gibi uyudu yolcular
Sanki bir gece uyumuş gibi uyandılar
Zamanın ne olduğunu onlar anlamadılar
Hal bu ki onlar yeni bir zamana uyandılar
İnsanlar
Giysiler
Şehirler
İnançlar çoktan değişmiş
Yolcular fenafillaha ermiş.

Aşktan daha yüce bir dağ yoktur bu alemde
Senden başka sevda yoktur garip gönlümde
Seni sevene vatandır mağrip de maşrık ta
Tüm yolcuların menzili sanadır bu garip handa.

Mayıs 2023