Yolcudur İnsân Şiiri - Sezai Efiloğlu 2

Dostum beni dinle zahmet olmazsa
Hâkkı bilmiyorsa necidir insân
Fikrî ayrılıktan râhmet doğmazsa
Ne diye sağcıdır solcudur insan.

Doğumdan ölüme mühlet verilen
Helâl têsisinde harâm yenilen
Yer gök arasında dünyâ denilen
Handa,mola veren yolcudur insân.

Puttan medet umar harbî mudara
İçinden kararmış kalpleri kara
Diyorlar ya dîni îmanı para
Hâşâ tapmış kadar pulcudur insan.

Nefsidir nefsine boyun eydiren
Şeytana bile ters papuç giydiren
Kılıktan kılığa dakkada giren
Mârifet adına ölçüdür insân

İnancımdan bendeki bu meyilse
Ar ederim kula boynum eğilse
Fırın kızgın,kürek düzgün değilse
O zaman ne acı son'cudur insân.

Bir bağ olsa meyve vermez iğdesi
Her bir şeyi kabûl eder mîdesi
Kalbi çiçek dili arı iğnesi
Peteği zehirli bal'cıdır insân.

Dermânmıdır dertmidir yaramıdır?
Akıldan fikirden fukarâmıdır?
Her şeyi çok bilir ukalâmıdır?
Müneccim mi bilmem falcı'dır insân.

Baktım ki yüzüne nedâmet belli
Kaçınılmaz bir son akâmet belli
İstikâmet belli ikâmet belli
Dört omuz üstünde yolcudur insân.

Yaş sınırı yoktur oyundur ganyan
Dedikçe tutuldu, tüylendi lîsân
Hareket saâti belli olmayan
Bileti kesilmiş yolcudur insân.