Yolcu Yolunda Gerek Şiiri - Enes Altungök

Bir ev görüyorum, Sahibine hasret,
Uzun suredir içeri girmesini bekliyor.
Daha da bekleyecek…Biliyorum…
Tüm kuralları altüst edip;
Belki bir omur boyu bedenimi
Saracak kapıdan içeri Girmeliydim.
Ki ardına kadar açık ve sahipsiz.
Yok… yok… Sen sadece yarini olmayan
Bir misafir, Ki sahipsiz bir ev ve eşsiz,
Bir tabak ikramlık sekersiz,
Bir bakımlık olamaz,
Adini ve anlamını gözlerinde bulan yeşil.
Ben ise o ucu bucağı olmayan,
Bahçedeki yolcunun, Yazgısıyım.
Ben geleceğe bakan
Bir çocuğun, günbatımı Kaygısıyım.
Ben bir dut ağacından
Düşmekteyim ve ağzım
Avazıma eş açık, Kurtuluş için
Yeri ve yeksanı bekleyen,
Tuhaf korkuların adamıyım.
iz sürülmez peşimde;
Yalnızlığımda donar, Ateşimde kavrulur,
öfkemde savrulursunuz. Gerçeği yalnızca
Gerçeği işlemekteyim, Yüreğimin aksı kolum,
Rotası hiç şaşmaz.
Ama ne isterdim biliyormusunuz,
Gülümseyerek uyanan
Mutlu bir bebeğin düşleri Olmak isterdim.
Ağlayan bir varlığın Canlının…
O acı ama kutsal masumiyeti
Olmak isterdim. Ayrılan gönüllerin
Ve birleşmek için tekrar,
Fedası olmayan çaresiz Hasreti olmak,
Ve bitip tükenmek isterdim
Aslında sevmek isterdim.
Bitecek korkusu olmadan,
Gitmek zorunda kalmadan,
Tuhaf korkularım olmadan.
Ne sandınız; Canavarın başını okşayacak,
Yalnızlıkla dost olabilecek yolcunun,
Yüreğine sahibim.
Dağları taşları sürükleyecek,
Saf ve engin ırmaklarım var,
Yüreğimden akan. Ama tabi ki
Gözümün baktığı her noktada
Acılara tanık, Cam kenarından
Uzun yolculuklara alışık.
Yok mudur güldüğüm
Bir günüm, Elbette var,
Siz ailem ve sevgili dostlarım
Verdiğiniz acıda olsa,
Mutluluktur benim için.
Lakin nafile, Söz bile girmez,
Derin bir boşluğum var,
Beni aranızda yalnız hissettiren.
Bir parçam kayıp,
Yaradılışta atılmış Bu esrarengiz dünyaya.
üzerinde yolcuyum işte, Hedefi kayıp…

'Bursa'
'23.11.2000'