Yolcu Yol Şiirleri - Şair Yolcu Yol

İşte bugünlük son satırlarımdı bunlar.. Uykusuz kalacaktım ve yine yazacaktım sana.. Seviyordum çünkü.. Sen sevmesen de bilmesen de seviyordum işte...
Öyle bir sevgiydi bendeki..
Öyle özlüyordum ki seni, Hayallere dalıp suskun bir güle dönüyordum, Sadece rüzgarda kıpırdayan.. Ama öyle zamanlar oldu ki; kıpırdaması bile acı verdi, Hasretin senli hayallerimi bile acıttı. Sen diye atan yüreğim, Hayallerimin içinde kabuslar gördü, ama bu kabuslar ne beni senden uzaklaştırdı, ne de kavuşturdu sana.. Ve ben sana kavuşamayacağımı bile bile, ne kabuslardan kurtulmayı düşündüm, Ne de seni sevmekten usandım... Çünkü ben seni ölümle sevdim ve sensiz her geçen an, her geçen zamanla ölümü bekledim.. Sonsuzca, Sonuna kadar hatta ölümden sonrasına kadar.. İşte böyle bir muhabbet, öyle bir aşk besledim sana...
Her şeye alışan ben, bir sana bir de seni sensiz yaşamaya alışamadım, daha doğrusu alışmak istemedim hiç.. Seni sensiz yaşamakta zor, seni hayallerimde yaşatmakta..

İçimdeki seni nasıl tarif etsem bilemedim.
Sesini, gülüşünü nefesini özledim.
Son baharın güneşi; ilk baharın yağmuru beklediği gibi bekledim.
Kırda uçuşan kelebekler gibi sevdanı yaşadım sessizce içimde.
Ve şimdi; senin gidişinle kırdığım kalemi mi tekrar açıp,
Gelişinle; başladığım mısralar da, sensizliğimi nasıl anlatacağım; bilemedim.

Seni imkânsızlıkların tam ortasında sevdim.
Ne başı oldu bu aşkın.
Ne de sonuna yürüye bildik.
Araf’ında kaldık hayatın.
Kırmızı güllerin dikeni kanatırken ellerimizi, beyaz güllere uzanamadan da ayrıldık.
Kor oldu yüreğimiz.

Herkesin nazarında sevmek farklıdır aslında.
Kimine göre ölmek.!
Kimine göre yaşamak.!
Kimine göre yaşatmak.!
Ve daha nice söylemler.
Sorsak tek tek sevmek nedir diye, her telden farklı bir ses çıkar.

BeğenAntolojimYorumlarPaylaşTweetle
Sevmek nedir?
Bir muma ateş olmak mı,
Yoksa yanan ateşe dokunmak mı.?

Öyle bir ateş olacaksın ki;

Sığdıramadık hiçbir şeyi hayata, kendimizi sığdıramadığımız gibi.
Ne istediğini bilmeyen, nasıl sevmesi gerektiğini anlamayan bir varlık olup çıkı verdik şu köhne dünya da.

Hep daha fazlasını istedik.
Doymadık, doyuramadık gözümüzü.
Sevdik.!

Şimdi sokak lambaları altında aydınlatıyorum kendimi.
Elimde bira, birde sigara.
Karşımda sen.
Yine aynı.
Ne konuşsam ne söylesem umursamaz tavırlarınla tebessümdesin.
Oysa yaşama sevinciydik birbirimizin.

Saat 12 dediğinde kapa tüm perdeleri, ışıkları söndür ve bekle.
Beklerken uyuya kal.
Ve derken bir sela sesiyle aç gözlerini.
Ve derken, bir musallaya uzanmış bedenime bile dokunmak ürpertsin yüreğini.
Hadi kapa.
Bil ki; bu son fasıla.

Saat on iki dediğinde kapa tüm perdeleri, ışıkları söndür ve bekle.
Beklerken uyuya kal.
Ve derken bir sela sesiyle aç gözlerini.
Bir musallaya uzanmış bedenime bile dokunmak ürpertsin yüreğini.
Hadi kapa.
Bil ki; bu son fasıla.

Söz vermiştim, yazmayacaktım.
Ellerim...
Ne klavyenin tuşlarına dokunacak,
Ne de cebimdeki kalemi elime alıp boş bir kâğıda seni anlatacaktım.
Bundan sonra yazmam diyordum ama olmadı yapamadım işte.
Zaten neyim var ki yazmaktan başka, iki lafı bile bir araya getiremiyorken yanında.