Yolcu'ya Şiiri - Ahmet Ali Okuyan

Mesleğim yol vermektir yeşeren sulara
Her parmağım ayrı aynı yol çizer
Son nefeste yetmez ya güç dudaklara
Ve gözlerde okunur gitmeler

Hocam sen daha iyi bilirsin ama
Benim yerim karşı tarafta
Neden aynı saftayız, neden aynı uğultu
Dengenin şartı değil miydi bu

Çok karınca vardır adımı kendinden büyük
Ve sadece bir dişi var-dı
Minareden dünyaya bakan-ın
Betonlaştıkça suya hasret kalır gözleri.

Hocam boyun eğmek saygıdandır
Yanlış anlamayın benimki meraktan
Kim girecek acaba bu sefer kapıdan
Var mıdır benden başka gölge oyununa bakan

Çocukken hep korkardım
Büyük saray kapılarından
Büyüdükçe anladım
Gittikçe küçülüyor içimdeki meraklı adam

Sahi kaç sayfasını okudun benim
Gülmeyi hak ettiğini sanıyorsun
İzleri sadece yerini gösterir
Acıyı tatmak için yaşamalısın

“Yürümekle bitmiyor bu hayat” derdi
Zıplamaktan yaşlanan bir çekirge
Oysa aklım fikrim hep zıplardı
Ayaklarım ise koşar adım yürümekte

Korkarım hep yüzleşmekle gelecekten
Bilmiyorum ne düşünür beynindeki hücreler
Sahi ne farkı var ki topuğundaki etten
Aklında yer bulamazsam, eşitlikten yanayım ben

Safa dizilmiş tuşlara bile
Aynı parmakla dokunurken
Çıkan sesler farklı iken
Ben nasıl eşitleyeyim kendimi kendime
Her saniye açı biraz daha yer değiştirirken