...Yolcu... Şiiri - Naime Erlaçin

efkârın gergefinde dokunur nakışlar
billurlaşır söz
suyun yorgun teninde

“gönle ulaşmanın tarihidir insanınki”
der feylesof*
hınzırca gülümser
bir dağ ateşi yakar gözlerine

satırlarda buluşulur sonra
hayal âleminde dolaşılır
düşler kurulur gönül eri olmak üzre
bütünleşir ruh ve akıl
durulur nöbetlere

-aşk düşünüp
ölüm konuşmaktan gelmiş
ne geldiyse başına!

...böyle hikâye eder serüvenini...

kendine özgü bir sestir aranan
özgür ve özgül olan
kalıplara dökeriz bedenlerimizi
sil baştan libaslar biçeriz

o bir garip
bir derviş
ben çilekeş yoldaş
açarız evrenin ‘la’ sesine penceremizi

tutunur kenara dolgun başaklar
dökülür dizeye nakış
mistik bir rüzgâr eser buralarda
sessizliğe bürünür yol ansızın
kokusundan tanınır yolcu
yel sürükler

yol sürer izimizi...

(*) Ahmet İnam

(28 Haziran 2004)