Yola Düşmeden Şiiri - Hatice Arı

Uzun uzun yolları teptim geldim,
Güneş önümde ışık, rüzgar ensemde ıslık,
Bir ezgi tuttturmuşum, düşle sarmaş dolaş,
Bir de ritm uydurmuşum, gerçekle karışık,
Kendi ezgimi, kendi ritmimi; hayatla barışık.

Kimi vurup kaçan ardından, kimi tutan kolundan,
Bir erektir seninkisi, bir amaç; ufukta
Bilirim, ne etsem dönmezsin yolundan.
Bundandır, ne fayda, yollara kinim
Bundandır, yolları tepişim
Bastıkça tozlu bağrına yolların,
Soyulur, sanki, kendi bağrımda kabuk bağlamış yaralar
Yaralar, bir ana yüreği gibi yufka,
Bir ana yüreği gibi keskin
Sızlar.
Ve rüzgar fısıldar,
Yollar ayırır, yaralar kabuk bağlar,
'Doğan güne hükmün de geçer
Bulunur elbet halden anlayan'
Güneşin ardından yağmur da ağlar
Zor olan, el vurup söylemektir ağıtı,
Evvel senin başında seher yelleri yok idi;
Ne oldu?

Döndürme yolundan kimseyi, koyver gitsin
Dünyanın sonu mu, hem sen, kendine yetersin
Bırak, herkes kendi çarkında dönsün
Kendi ipliğini büksün, kendi motifini dokusun
Bilirim, sevmezsin yalnızlığı, ama olsun
Sen, bir başınayken de insanlarla dolusun;
İnsanlar, insancıklar
Boş bulunup söyledim işte;
Aldırma..
İçinde sevdiklerin mi var;
Hani, nerde?
Orda, burda, yok demedim mi; bak
Hayır, açma kapılarını, sürgüyü kaldırma
Bazı bazı kendini yaşamalıdır insan,
Ruhundaki zikzaklarda gidip gelmelidir,
Ne kelepçelemelidir yalnızlığı kollarına,
Ne de önünde eğilmelidir.
Böyle dokunursun hayatın tadına,
İnan,
Böyle alırsın dostlarını yanına,
Şenlik gelir yollarına,
Arkanda, rüzgarın değil ama,
Kendi ıslığını bırakmayı,
Sakın unutma!