Yola düşen türkü...

.

sonraya büyümek;

çocukluğun
helva kokan günlerinde
doymak ve
şeker sevdası yaşarken içimizde
birileri ölüyordu
ve biz helva yiyorduk

-ana helva yap, ana kete, ana babıko -

dişlerimiz yaprak dökülürken
tadı damağımızda yokluğun
kendimizi kırıyorduk
ağaçtan düşen her taş
kayısı tanesi değil
meyve uğruna
cenneti terk edişimiz

yalnız kovulduk
havva’dan bi’haber
öyle ıssız ellerle
küçük yürekler
ancak uzaktan sever
kandırmaz bizi
vaat edilenler

- deriz, bildiğimizden, hürmet insana -

böylesi bir yerde
açlığın bakışıyla
bin aşk olsa da
tam tanımlanmıyor sabaha
ve kuşlar uyanıyor
başında dönüyor
ayağı yerden kesilen
bir parça ekmeğin
ekmek küf
diş küf
bu zamanda
kim hastalık dese
hastalık yanımızda
iyi dosttur küçüklüğümüze

“ sizi kırdık
incittik sizi
sizli bizli
deldiğimizi “

düştüğü yerde
güldüğünü görmedik
kan vardı ağzında
akıyordu
yumruğu havada
yarım kalmış türküsü
alt dudağıyla
bıyığının arasında

yola düşen türkü;

“ deniz olsam deniz olsam
çığlık atıp bağırsam
assalar beni su olup aksam
deniz olsam deniz olsam
su olsam güvercin doğsam “

yıl geçti elimizden
nasırlı hummalar dilimizden
çok dedik
az ettik
ölüp gidenlere diyemedik...

06 01 2006

.