Yola Çıktım Şiiri - Emrullah Çelik

Yola çıktım bilmeden,
Rüzgâr döndü peşimden.
Düşe kalka öğrendim ben
Meğer yol yürütüyormuş kendinden!
Bir iz kaldı ardımda,
Kim bilir nereye varacak?
Bazen gölge dar geliyor,
Ama içimdeki çocuk hâlâ ayakta!
Ben mi yoldayım, yol mu bende?
Karmaşa var gönlümün içinde!
Dünya darsa ben genişlerim
Kimse tutamaz beni yerimde!
Ben mi yoldayım, yol mu bende?
Ateş yanar içimin derininde!
Hayat “gel!” dese, yol “gül!” dese
Ben yürürüm yine kendi kendime!
Yola söz geçmez gardaş,
Kendi bildiğini okur hep.
Ben adım attıkça değişir dünya,
Dünya değiştikçe yürür yüreğimin sesine denk.
Bir çizik daha düştü kalbe,
Dert değil, anı sayılır.
Ben yoruldukça güçlenirim
Hele bir düşeyim, bak nasıl kalkılır!
Ben mi yoldayım, yol mu bende?
Karıştı yine aklımın dengine!
Rüzgâr esse bile tersine
Ben dönerim gene kendime!
Ben mi yoldayım, yol mu bende?
Kırılmam artık düştüğüm yerde!
Hayat yol verse, kader söz verse
Ben basarım yürürüm ileriye!
Yol gelir bazen omzuma çöker,
Ben gülerim “hadi bakalım, yine mi sen?” diye.
Kader kapı çalar tokmağı kırmışım ben zaten,
Girer içeri neşeyle!
Ben mi yoldayım, yol mu bende?
Çözdüm artık: ikisi de bende!
Dünya küçükse ben büyürüm
Sığmam hiçbir yere!
Ben mi yoldayım, yol mu bende?
Korku yok artık düşsem de sende!
Rüzgâr vurdukça güçlenirim
Bu yol bitmez bende!