Yol-yolcu Şiiri - Adem Ulutaş

Karanlık karanlık her yer karanlık
Karanlık içinde kaldım bir anlık

Gördüğüm ışıklar söndüler bir bir
Ay gibi parladı tılsımlı nehir

Hararet içinde suyundan içtim
Muallakta duran köprüden geçtim

Bu köprüden geçen dönemez geri
Söyledi yanıma yaklaşan peri

Dedim neredeyim bu neyin nesi
Dedi yolundadır cinler ülkesi

Korkuyla ürperdim titredi özüm
Dehşete kapıldı görünce gözüm

Çeşit çeşit suret suret varlıklar
Ayaklar ters raks ediyor âşıklar

Kimi bağrışıyor kimi susuyor
Kimisi ağzından ateş kusuyor

Çevrildi etrafım kaçmaya yer yok
Saplandı göğsüme yüz binlerce ok

Ne yere yığıldım ne kanım aktı
Bir el boğazımı sıktı bıraktı

Vücudum kas katı kesildi o an
Acı duymuyordum çıkmıyordu can

Ölümsüz olur mu dedim bir beden
Yoksa ölümümü öldürmüştüm ben

Faydası yok feryadının ahının
Çıktım huzuruna cinler şahının

Sordukça söyledim içimi döktüm
Dedim elindeyim boynumu büktüm

Ol seni misafir kabul ettik biz
Çıkacak önüne bir uçsuz deniz

Geçersin denizi eğer uçarsan
Devler diyarına varın geçersen

Dedi misafire yolluk veriniz
Sağ selamet ol menzile eriniz

Cinlerin elinden giyindim hilkat
Emrime verildi kanatlı bir at

Deh ettim atımı sürdüm denize
Getirmek istedim devleri dize

Devler ülkesine varınca yolum
Devleştim göklere uzandı kolum

Başlattım devlerle bir çetin savaş
Bozguncu devlere düşürdüm telaş

Ortalığı kan kokusu bürüdü
Dağlar taşlar üzerime yürüdü

Mecalim kalmadı kendimden geçtim
Kan ter içindeydim gözümü açtım

Bilinen ayan idim bilinmeze perdeydim
Kurduğum hayalin tesirindeydim