Yol Yokmuş Şiiri - Kadir Görkem

Yıllar önce bıraktığım illetin pençesinde buluyorum bugün kendimi.
Yazıyorum yine... Yazdıkça hatırlıyorum.
Unutmak için bırakmıştım yazmayı belki,belkide hatırlamak istemediğimden dünleri.
Pişmanlığımdan yazmıyordum kim bilir,içimdeki acıdan.

Kahrımdan yazmadım nasıl olduysa,arkamda bıraktıklarımdan.
Her kente yıkım götürdüm,ben limanına yanaşan her gemiyi batırdım.
Değişmeyi denedim sonra,sanılanın aksine adımlarımı sağlamda atmadım.
Bilmeden bedel ödedim,olmadığını düşündüğüm acılarıma yenisini kattım.

Çok ah aldım,ne kalpler kırdım,kimi gülleri soldurdum.
Edilen her beddua kulağımda,dayanamayıp soldum bende sonunda .
Zoru sevdiğim kadar kişiliklerede önem verseymişim keşke.
Keşke dolu tabağı her defasında boş göndermeseymişim.

Başka bir yolu denemek istedim henüz ömrün baharında.
Bir kez olsun ezilmek istedim katil gururumun altında.
Olmadığım birisi oldum,inanmak istediğim kişi
İşte bu yol yaptığım her yanlışı misliyle ödetti.

Yinede devam ettim kurduğum sahnede üstüme düşen rolü oynamaya.
İstesemde geri dönemedim,tutmam gereken sözler verdim
Vermem gereken kişilere vermediğim sözler.
Parça parça benliğimden kendimi kopardığım türden.

Ya en başından eski ben olsaydım diyorum şimdi kendime
Umursamadan yırtıp atsaydım nakış gibi işlediğim kağıdı.
Unutsaydım diyorum öylesine,devam etseydim olsun diyip yoluma baksaydım.
Bu kadar parçalanıp,bir silik nokta kadar kalır mıydım ?

Hayat her evresinde yeni birşey öğretti bana
Kendime ihanet edip değiştim,oldum aslında olmadığım kişi
Tüm bunlara katlandım,onca şeyi içime attım peki ne için ?
İstemediğim bir yoldan tekrar on sekizde bıraktığım bene geri dönmek için.