Yol Yakınken Gitmeli

Yol yakınken gitmeli insan
Mesafeler yorar,
Hasret biriktikçe silinir birer birer
Önce, yüzün gülüşünde kaybolur.
Sonra sesin soluğuma karışır
Alması güzel, vermesi zulüm
Yol yakınken dönmeli insan
Hataları yanlışlığa,
Küçük yaraları kangrene dönüşmeden
İnsan kalma onuru yakasına günah gibi ilişmeden
Yeni bir yolculuğa hazırlık yapmalı
Taze bir umutla yeni ufuklara Korkmadan, üşenmeden pes etmeden
Yola çıkmalı
Verecek bir şeyi kalmayınca anlıyor insan
Vazgeçmeninde bir erdem,
Maskaralığa bürümeden yaşamanın
Daha sade, daha temiz olduğunu.
Varlığa sığınmaktansa
Yokluğa şair olmanın saltanatını